۱۰ فیلم ترسناک تاریخ سینما با موضوع روح!

در این مقاله ۱۰ فیلم ترسناک با موضوع روح که نمونه‌های موفق‌تر این ژانر هستند را به شما معرفی می‌کنیم. این فیلم‌ها ترسناک‌ترین‌ها در نوع خود هستند و اکثر کسانی که اولین بار این فیلم‌ها را تماشا کرده‌اند حسابی ترسیده‌اند و شاید تا مدتها نتوانسته‌اند موضوع آن را فراموش کنند.

10- آب سیاه (۲۰۰۲)

نشتی لوله کشی در این فیلم ترسناک به کارگردانی هایدئو ناکاتا تبدیل به دلیل اصلی و غیرعادی ترس و وحشت فراوان می‌شود. در آب سیاه ناکاتا دوباره بچه‌ای با توانایی ماوراطبیعه را در قالب یک روح قرار می‌دهد، در قالب روح «میتسوکو» (میری اوگاچی) که به دنبال تلافی برای مرگ زود هنگامش آمده است. قرمز بودن کیف «میتسوکو» و وجود آب در این فیلم شباهت‌هایی به فیلم «حالا نگاه نکن» دارد.

9- مه یا دود (۱۹۸۰)

«جیمی لی کورتیس» با «جان کارپنتر» کارگردان فیلم همکاری می‌کند و این فیلم به نسبت فیلم قبلی‌شان در گیشه نیز موفق‌تر بود. فیلمی که پایانی متفاوت برایمان به ارمغان می‌آورد و فراتر از استانداردهای فیلم‌های روانی است.

8- استقامت شیطان (۲۰۰۱)

شاید این فیلم بیشتر در رده فیلم‌های عجیب و غریب و باورنکردنی شناخته شده‌تر باشد، بدن‌های جهش یافته قابل لمس که در چرخش‌های دوربین «گیلرمو دل تورو» جا خوش کرده‌اند! او در این فیلم گریزی هم به ماوراءالطبیعه زده است.

در سناریوی فیلم، مرگ به طور قابل توجهی قد علم می‌کند و همینطور جنگ داخلی اسپانیا. داستان در یک یتیم خانه به وقوع می‌پیوندد. در این یتیم خانه روح بی قرار «سانتی» جوان (جونیو والورده) پرسه می‌زند. درحالیکه تاریک‌ترین شکل‌های رفتار بشری بر روح سانتی مصیبت زده سلطه می‌افکند، احساس نگرانی و تشویش هم کم کم در سراسر فیلم غلبه می‌کند.

7- جن مزاحم (۱۹۸۲)

و حالا ما به اولین فیلم با موضوع خانه جن زده در لیستمان رسیدیم. در این فیلم همکاری موفقیت آمیز استیون اسپیلبرگ در نقش نویسنده و تهیه کننده با کارگردان فیلم یعنی توب هوپر به خوبی به چشم می‌خورد. حس شگفتی از اینکه یک نفر برای همراه شدن در فرار «بِرد» می‌آید با «کارول آنی فریلینگ» (هِدِر اوروکی) که دزدیده می‌شود.

6- تسخیر شده (۱۹۶۳)

منتظر ماندن برای یک فیلم جن زده و بعد حضور ناگهانی دو آدم شرور؟ چه چیز عجیبی در آن می‌بینید؟ خوب، شاید از نظر مفهومی بهتر از پیدا کردن شخصی برای دوباره سازی نسخه اصلی «تسخیر شده» (سال ۱۹۶۳) به کارگردانی «جان دِ بُونت» باشد. به هر حال «رابرت وایز» که نسخه جدید را کارگردانی کرد هوش و فراست خود را در پروسه فیلم سازی به کار بُرد، تا اینکه شما بتوانید فیلمی را ببینید که هم پریشانی و دل نگرانی‌های یک فیلم ترسناک را به همراه دارد و هم از کیفیت بالای دلفریبی‌های روان شناسانه برخوردار است.

5- حس ششم (۱۹۹۹)

آن چه باعث شگفت انگیز بودن تماشای این فیلم می‌شود، نه فقط بازی‌های درخشان، هیجانی بودن و یا حتی موضوع فیلم است، بلکه دیدگاه شیامالان و نحوه بیان فیلم می‌باشد که مخاطب را به خود جذب می‌نماید، و در نتیجه او را به تماشای نمایشی غنی از احساسات: هراس، غم، شادی، پریشانی و رضایت می‌نشاند.

در این فیلم شیامالان تسلط و هنر خود را در به هم بافتن موضوعات پیچیده روانشناسی، دینی و ماوراء الطبیعی به یکدیگر به صورت یک داستان قوی و مافوق انتظار نشان می‌دهد.

حس ششم با اینکه در ظاهر در ژانر فیلم‌های ترسناک قرار می‌گیرد، ولی حقیقتاً داستانی درباره روابط انسانی در یک پیش زمینه ماوراء الطبیعی است؛ به طوری که حتی مردگان تا اواسط فیلم به مخاطبین نشان داده نمی‌شوند و هنگامی که آنها در لحظاتی کوتاه ولی تاثیرگذار دیده می‌شوند فیلم نگاه خود را تغییر داده و تماشاگر کول را می‌بیند که با یافتن تسلط بر خود، بدون ترس با ارواحی که به صورت ناعادلانه و خشونت بار مرده‌اند ارتباط بر قرار می‌کند و به صحبت می‌نشیند. درحقیقت حس ششم فیلمی است که می‌کوشد بدون لوث کردن مفاهیم ماورالطبیعه روابط متقاعد کننده‌ای بین مرده‌ها و زنده‌ها برقرار کند.

4- حالا نگاه نکن (۱۹۷۳)

«جان باکستر» (دونالد ساترلند) و همسرش، «لارا» (کریستی) داغ‌دیده و پریشان از مرگ دختر کوچک‌شان، برای تسکین و فراموشی این فقدان بزرگ به ونیز می‌روند، و به پیر دختری انگلیسی و خواهر نابینایش - که توانائی‌های ذهنی ماوراءالطبیعه‌ای دارد - برمی‌خورند که از طرف دختر مرده‌شان به آن دو از آینده و خطری نامعلوم هشدار می‌دهد. «جان» چندبار بچه‌ای با بارانی قرمز را در کوچه پس کوچه‌های ونیز می‌بیند، و بالاخره زمانی که در کوچه‌ای بن‌بست گیرش می‌اندازد، خود را با پیرزن کوتوله مخوفی روبه‌رو می‌بیند که به ضرب چاقو جانش را می‌گیرد.

برمبنای داستان کوتاه و گیرای دو موریه، و با استفاده خلاق از لوکیشن‌های دلگیر ونیز در زمستانی سرد و پُر از بارندگی، روگ چشم‌اندازی خلق می‌کند که در آن هرچیزی نحس و شوم به‌نظر می‌آید. تمام فیلم به کابوسی طولانی می‌ماند و انگار همه چیز کنار هم قرار گرفته تا تماشاگر به آن صحنه پایانی برسد: همراه چشم‌های از حدقه بیرون زده ساترلند، آن بارانی قرمزپوش را تعقیب می‌کند، در عطش دیدن چهره‌اش می‌سوزد و بعد، آن چهره کریه و دشنه مخوفی که انگار بر قلب تماشاگر می‌نشیند.

3- دیگران (۲۰۰۱)

دیگران چه کسانی هستند؟ ارواح مردگان پس از مرگ کجا زندگی می‌کنند؟ آیا در همین جهان و یا جهانی دیگر.

در یکی از سکانس‌های شاهکار این فیلم که کمتر کسی به آن توجه کرده پدر خانواده از جنگ به صورت کاملاً پریشان برمی‌گردد و در حالی که روی تخت نشسته و روبه روی آینه اما آینه هیچ کسی و هیچ تصویری در آیینه نشان نمی‌دهد ...

حقیقت فیلم از این قرار است که یک مادر (نیکول کیدمن) پس از دوری از همسرش که به جنگ جهانی رفته و در جنگ کشته شده است دچار جنون می‌شود و دو فرزند دختر و پسر خودش را می‌کشد و در نهایت دست به خودکشی می‌زند.... فیلم از جایی شروع می‌شود که بیننده فقط متوجه یک تغییر مکان معمولی می‌شود از شهری به شهر دیگر .... اما در واقع این انتقال از جهانی به جهان دیگر صورت گرفته است.

اما پس از دیدن این فیلم انسان دچار یک نوع شوک و بهت زدگی می‌شود و ناخوداگاه به فکر فرو می‌رود یعنی همان چیزی که عوامل فیلم می‌خواستند.

2- حلقه (۱۹۹۸)

بار دیگر همان افسانه قدیمی، طی نامه‌ای خبر مرگ کسی به او داده می‌شود و سپس یک کاست ویدئویی برای او فرستاده می‌شود که مرگش را پس از یک هفته پیش بینی کرده و این مرگ دقیقاً پس از ۷ روز اتفاق خواهد افتاد. محتوای فیلم حلقه نیز اینگونه است و بیننده را با تصاویر وهم انگیز و کابوس مانند روبرو می‌کند. و در امتداد فیلم یک خبرنگار مطبوعاتی با نام «راشل کلر» با بازیگری نائومی واتس به این قضیه مشکوک شده و به پی گیری آن می‌پردازد.

گفتنی است این فیلم بازسازی یک فیلم به یاد ماندنی ژاپنی به همین نام است و کارگردان ژاپنی به نام هیدئو ناکاتا (Hideo Nakata) این داستان ترسناک و خیالی را ساخته است. این فیلم به زودی تبدیل به پدیده‌ای شد که موجب تکثیر و ساخت فیلم‌های وحشتناک و به این سبک، در تاریخ سینمای ژاپن گردید.

1- درخشان یا تلالو (۱۹۸۰)

و حال رسیدیم به شاهکار استنلی کوبریک. او از عناصر ترسناک به خوبی بهره گرفته است: از روح دختران دوقلو، فوران خون، الهام شدن به پسر کوچک خانواده و نوشتن کلمه قتل به صورت برعکس روی آینه (REDRUM) و تکرار آن توسط پسر و بالاخره گریه دیوانه وار جک نیکلسون که می‌گفت «جانی اینجاست». کوبریک در «درخشان» ما را با حال و هوای روان پریشانه فیلم درگیر می‌کند که از همان صحنه‌های آغازین فیلم که خانواده جک نیکلسون برای رفتن به هتل در جاده می‌رانند مشهود است تا انتهای فیلم که با تصویر یخ زده جک نیکلسون تمام می‌شود و به راستی که جک نیکلسون در این فیلم فوق العاده بازی کرد.