امیر
فکر می‌کنید این تصاویر، نقاشی هستند؟ درست فکر می‌کنید، اما نه کاملاً! خیلی خلاصه باید بگویم که این مدل‌ها زنده هستند و چیزی که از روی آن‌ها کشیده می‌شود، دقیقاً روی آن‌ها کشیده می‌شود!
متوجه منظورم نشدید؟ خوب به تصاویر دقت کنید. هیچ بوم نقاشی در کار نیست. بوم، همان پوست، بدن و لباس آدم‌ها است. اینجا جایی است که سوژه و تابلو یکی شده‌اند.
این نقاشی‌های اعجاب آمیز روی انسان‌ها، اشیا و طبیعت بی‌جان، اثر «آلکسا مید»، نقاش ۲۳ ساله متولد واشنگتن است.
این هنرمند یک تکنیک نقاشی «ساختگی» را ابداع کرده که از لحاظ ادراکی، می‌تواند فضای سه بعدی را روی یک سطح دو بعدی پیاده کند. کار او ترکیبی از اینستالیشن، نقاشی، پرفورمنس، عکاسی و ویدئو آرت است.
به جای نقاشی کردن یک تصویر بازنموده روی بوم، «مید» تصاویر بازنموده‌اش را مستقیماً روی سوژه‌های سه بعدی‌اش نقاشی می‌کند. سوژه و ارائه آن در کارهای این هنرمند، یکی می‌شوند. اصولاً هنر او زندگی را بر روی زندگی کپی می‌کند.
رویکرد «مید» به نقاشی چهره، درک ما از بدن و هویت را به چالش می‌کشد. او مدل‌هایش را با نقابی از نقاشی می‌پوشاند، در واقع، در عین حال که بدن را مخفی می‌کند، همزمان آن را به نمایش هم می‌گذارد و روایت خام مصممی از فرد را خلق می‌کند.
پوست دوم نقاشی شده، به لحاظ ادراکی بدن را در یک کاریکاتور دو بعدی حل می‌کند. سوژه‌ها در حینی که به بازخوانی خود تبدیل می‌شود، به موضوعات هنری بدل می‌گردند. در مقابل، هویت مدل‌ها توسط پوست جدیدشان تغییر می‌یابد که مفهوم مورد نظر «مید» را برای مخاطب، تجسم می‌بخشد.
پروژه «مید» بین هستی و بقا در تناوب است. نقاشی‌های جسمانی او تنها برای چند ساعت باقی می‌مانند و بعد، وقتی مدل، پوست مجازی خود را برمی دارد، پاک می‌شوند. آنچه باقی می‌ماند، یک اثر پرفورمنس است، یک عکس دو بعدی که از یک صحنه سه بعدی ثبت شده است. ارائه عکاسانه اثر، تناقضی را بین همواری عکس‌های فیزیکی و قابلیت لمس اینستالیشن‌های نقاشی یکی از آثار این هنرمندشده‌ای را ایجاد می‌کند که از آن‌ها به تصویر کشیده شده است. این مسئله مرزهای بین آنچه به تصویر کشیده شده و خود توصیف را محو می‌کند.
در زیر نقاشی‌های بسیار زیبا و خلاقانه‌ای از او را می‌توانید ببینید.
???