امیر
ما انسان‌ها ناشکر‌ترین موجودات کره خاکی هستیم. تا وقتی سلامتی در بدن داریم قدردان نیستیم و هزار ای کاش ای کاش بر زبان داریم. این گزارش جالب در مورد انسان‌هایی است که دست ندارند اما مانند انسان‌هایی طبیعی در حال زندگی هستند. بد نیست با دیدن و خواندن این مطلب تلنگری بخورید و بیشتر به داشته‌هایمان فکر کنیم و شاکر آن‌ها باشیم.
10- موتورسوار بیدست
لیو در حال حاضر ۲۷ ساله است، وقتی که او ۱۰ سال داشت پدر و مادرش او را به یک سیرک بردند تا مهارت‌های خاصی را یاد بگیرد. از آن زمان یاد گرفت که بدون دست موتورسیکلت براند. او اقرار کرده که به مدت ۱۰ سال بدون داشتن گواهینامه، موتورسیکلت رانده است. سیرکی که لیو در آن کار می‌کرد، ۳ سال پیش بسته شده و از آن زمان با ۲ تا دیگر از همکاران سیرک در خیابان‌ها معرکه می‌گیرند.
یک بار پلیس او را به خاطر سرعت زیاد جریمه کرد. وقتی پلیس‌ها دیدند که بدون دست رانندگی می‌کند شگفت‌زده شدند. در نهایت لیو پولی نداشت که به عنوان جریمه پرداخت کند و به وی اخطار داده شد. او همچنین قول داد که دیگر موتورسواری نکند.
9- تیرانداز بدون دست
مارک استوتزمن به طور مادرزادی بدون دست متولد شده و یک خانواده‌ی ۷ نفری او را به فرزندی گرفته‌اند. ضعف جسمانی او باعث نشده که از تلاش دست‌بردارد و به جای دست با پا‌هایش کار می‌کند؛ او غذا خوردن، نوشتن، رانندگی کردن و حتی شماره گرفتن را بسیار سریع‌تر از مردم عادی و با پا‌هایش انجام می‌دهد.
او تمرینات تخصصی خود در زمینه‌ی تیراندازی را در سن ۱۶ سالگی آغاز کرد و در مقابل تیراندازان عادی مسابقه داد. وی همیشه مرکز توجه بوده‌است. مارک در حالت نشسته بر روی صندلی و در حالی که کمان را با پای راست نگه می‌دارد، تیر اندازی می‌کند. او معمولاً امتیازات خوبی می‌گیرد و امیدوار است که در المپیک ۲۰۱۲ شرکت کند.
8- نوازنده‌ی پیانو
لیو وی اولین نمایش عمومی خود را با یک برنامه جالب آغاز کرد. او یک آهنگ غمناک به نام «ازدواج عشق»، اثر ریچارد کلایدرمن را اجرا کرد. تماشاچیان از اجرای او شگفت زده شدند اما چیزی که بیشتر از همه توجه آن‌ها را جلب کرد این بود که با انگشتان پا‌هایش پیانو می‌نواخت.
او در تاریخ ۱۰ اکتبر ۲۰۱۰ برنده‌ی مسابقه مهارت‌های چین شد و به عنوان جایزه به یک تور ۳ هفته‌ای در لاس وگاس رفت. لیو دستان خود را چند سال پیش و زمانی که در جریان بازی قایم‌باشک دچار برق‌گرفتگی شد، از دست‌داد. او می‌گوید در ابتدا پیانو زدن با پا‌هایش بسیار مشکل بوده تا حدی که دچار درد و گرفتگی می‌شده است، اما با گذشت زمان او توانست در این زمینه استاد شود. او یک‌بار در برابر هیئت داوران گفت «هیچ قانونی وجود ندارد که نواختن پیانو حتماً باید با دست انجام شود.» و اگر حالا قانونی در این زمینه وجود داشته باشد توسط لیو وی تغییر یافته.
7- خطاط خیابانی
مردی که دست ندارد در یکی از خیابان‌های ایالت شاندونگ در چین جملات زیبایی را به رسم خطاطی چینی می‌نویسد. لو این جمله‌ها را برای کارمندان شرکت فاکس‌کان می‌نویسد تا آن‌ها را از انجام کارهای احمقانه‌ای مثل خودکشی منع کند، چون از سال ۲۰۱۰ دست کم ۱۰ مورد خودکشی توسط کارمندان این شرکت انجام شده. این نوشته از این قرار است:«خطاب به خواهران و برادرانمان در شرکت فاکس‌کان، زندگی ارزشمند است و ما باید از پس سختی‌های آن برآییم. همیشه راه گریزی هست. صلح و آرامش به خودتان بستگی دارد.» نوشته‌های او برای کارمندان این شرکت بسیار ارزشمند و تأثیرگذار بوده‌است.
او ابتدا در بیجینگ یک آشپز بود که انفجار گاز باعث شد دستان خود را از دست‌دهد. برای اینکه روز‌های خود را پر کند، مرتب تمرین می‌کرد تا بتواند با پا‌هایش خطاطی کند. او با این کار نه تنها الهام‌بخش مردم زیادی بود بلکه موفق شد هزینه‌های بیمارستان را هم پرداخت کند.
6- کشتیگیر
کایلی مینر یک کشتیگیر معمولی نیست، بلکه بهترین کشتیگیر در مدرسه‌اش و باهوش‌ترین دانش‌آموز هم بوده است. او وقتی به دنیا آمد دست‌ها را از آرنج به پایین و پا‌ها را نیز از زانو به پایین نداشت که به دلیل نوعی بیماری در داخل شکم مادر این اتفاق افتاد. او باعث قوت قلب افرادی است که شرایطی شبیه به او دارند. او در حال حاضر سخنگوی دفتر واشینگتن است و در اجرای سخنرانی‌های انگیزشی مهارت دارد.
5- بازیکن گلف
تامی در سال ۱۸۹۳ در شهر بوفالو، نیویورک به دنیا آمد. در سال ۱۹۰۲ به خاطر تصادف قطار مجبور شدند دستانش را قطع کنند. او با گرفتن مداد بوسیله‌ی دهانش می‌نوشت و دانش آموز موفقی بود. وی در سال ۱۹۱۹ ازدواج کرد و ۴ فرزند و ۱۶ نوه دارد.
او در گذشته به عنوان کسی که چوب‌های گلف را حمل می‌کند، در یک باشگاه گلف کار می‌کرد و در همان زمان یاد گرفت که با گردن و شانه‌هایش گلف بازی کند. با گذشت زمان در این کار مهارت پیدا کرد و توانست در یک مسابقه برنده شود. بعد از فارغ التحصیلی با حمایت برادرش که او هم یک گلف باز حرفه‌ای بود، شغل خود را در نیویورک آغاز کرد. روش‌هایی که وی برای بازی گلف استفاده می‌کرد باعث شهرت او شد. مک اولیف تامی در نهایت عنوان «قهرمان گلف بازهای بدون دست» را به خود اختصاص داد.
4- اولین خلبان بدون دست
جسیکا کاکس اهل شهر تاکسن در ایالت آریزونا بدون دست متولد شد. او که فارغ التحصیل رشته روان‌شناسی است می‌تواند نوشتن، تایپ، شانه کردن مو‌ها و تلفنی صحبت کردن را با پا‌هایش انجام دهد. او در گذشته رقصنده هم بوده و در ورزش‌های رزمی تکواندو کمربند مشکی دارد. او گواهینامه‌ی رانندگی دارد و می‌تواند هواپیما هم براند. هواپیمایی که جسیکا می‌راند پدال ندارد و او می‌تواند از پا‌هایش به جای بازوان استفاده کند. ۳ سال طول کشید تا او بتواند گواهینامه‌ی خلبانی بگیرد و به مدت ۸۹ ساعت با ۳ مربی کار کرده است.
3- نوازنده‌ی گیتار
بچه‌ها وقتی می‌خواهند شروع به راه رفتن کنند دفعات بسیاری زمین می‌خورند. برای تومی مندز که دست هم ندارد راه رفتن بسیار سخت بود و او همیشه با صورت به زمین می‌خورد تا اینکه یاد گرفت محکم روی پاهای خود بایستد.
او روزانه ۷ ساعت تمرین می‌کرد تا بتواند با گیتار زدن خو بگیرد. در سال ۱۹۸۷، زمانی که ۲۵ سال داشت در مراسمی در حضور پاپ در لوس آنجلس گیتار زد و پاپ نیز او را تشویق نمود تا به این وسیله باعث الهام بخشیدن به سایرین شود. مندز به این ترتیب به ۴۰ کشور سفر کرده و سخنرانی‌های موثری در این زمینه انجام داده است.
2- قهرمان زیبایی اندام زنان
خانم باربی گوئرا باعث الهام بخشیدن به افرادی شد که نقص وی را داشتند. او در سن ۲ سالگی در صانحه تصادف، دستان خود را از دست داد ولی حالا الگویی برای زیبایی اندام زنان است.
1- نقاش بدون دست
این نقاشی زیبا یکی از کارهای پیتر لانگستف ۴۸ ساله است. او دست ندارد اما با پای چپش نقاشی می‌کشد. او در عین اینکه خودش نقاشی کشیدن را یاد گرفته، پدر فرزندانش، مربی فوتبال و یک مزرعه دار هم هست. پیتر بدون دست متولد شده است و از همان کودکی یاد گرفت که از پای راست به جای دست راست استفاده کند. او در حالی که بر روی یک پا می‌ایستد، در را باز می‌کند و چراغ را نیز روشن می‌کند. در نوجوانی بخاطر این عارضه مورد تمسخر همسالان قرار می‌گرفت اما او توانست از ناتوانی خود برای زندگی کردن استفاده کند.
من نمیتونم حتی یه کلمه حفظ کنم و دانشگاه قبول نشدم خوش به حالشون که این قدر به زندگی امید و انگیزه دارند
ما ادم ها گاهی اوقات خیلی ناشکریم