۱۰ اختراع جالب توماس ادیسون که تا به‌حال نشنیده‌اید!

بدون‌شک زندگی ما بدون اختراعات توماس ادیسون (Thomas Edison) بسیار دشوار می‌شد. این خالق شگفت‌انگیز، فرهنگ ما را در شیوه‌های بی‌شماری با دستگاه‌های معجزه‌انگیز خود که از آزمایشگاه نیوجرسی وی به‌وجود می‌آمد، تغییر داده است.

ادیسون در سال ۱۸۴۷ در اوهایو به‌جهان آمد، و اولین اختراع خود را در سن ۲۲ سالگی به ثبت رسانید. آخرین اختراع ثبت‌شده از این دانشمند در سال ۱۹۳۳، دو سال پس از مرگ وی به ثبت رسیده‌است. در این بین، او تعداد ۱۰۹۳ امتیاز ثبت اختراع در آمریکا و ۱۲۰۰ اختراع ثبت شده در دیگر کشورها را از آن خود کرد. تاریخ‌نویسان متوجه شده‌اند که تقریباً در هر دو‌هفته یک‌بار در طول عمر او، امتیاز حق‌ثبت یک اختراع به وی داده می‌شده‌است. هر چند برخی از اختراعات او منحصربه‌فرد نبوده و او در برخی از اختراعات خود با بعضی از مخترعان دیگر درگیر بوده‌است، اما مهارت ادیسون در بازاریابی و استفاده از نفوذ خود، اغلب موجب اعتباربخشی به او و اختراعاتش می‌شد.

اغلب اختراعات ادیسون در هشت ردهٔ اصلی قرار می‌گیرند: باتری‌ها، قدرت و چراغ‌های الکتریکی، گرامافون و دستگاه ضبط‌صوت، سیمان، معدن‌کاوی، تصاویر متحرک، تلگراف و تلفن. اما در حالی‌که جایزهٔ Menlo Park یادآور اختراعات اصلی ادیسون یعنی تصاویر متحرک، لامپ نور سفید و گرامافون است، ذهن خستگی ناپذیر او همچنین به برخی از ایده‌هایی که خیلی مشهور نمی‌باشند و برخی از آن‌ها نیز به‌صورت عمومی عرضه نشدند، فکر کرده‌است. به ادامهٔ این مطلب برای دانستن این‌که چرا اعضای کنگره به رد ماشینی که آن‌ها را به کارایی بالاتری می‌رساند و دیگر اختراع ادیسون که دختران کوچک را می‌ترساند و والدین آن‌ها را عصبانی می‌کرد، توجه کنید. همچنین با خواندن این مطلب می‌توانید در مورد دستگاهی که می‌تواند نبوغ ادیسون را حتی امروزه در بین ما نگه دارد، اطلاعاتی دریافت نمایید.

10- ثبت‌کنندهٔ رأی الکتروگرافیک

ادیسون یک اپراتور ۲۲ سالهٔ تلگراف بود که توانست موفق به دریافت اولین حق‌ثبت اختراع خود برای دستگاهی با نام ثبت‌کنندهٔ رأی الکتروگرافیک شود. او یکی از چند مخترع آن‌زمان بود که به توسعه روش‌هایی برای نهادهای قانونی مانند کنگرهٔ ایالات‌متحده جهت ثبت رأی آن‌ها در یک سبک بهتر نسبت به سیستم اخذ رأی صوتی قدیمی، روی آورد.

در دستگاه ثبت رأی ادیسون، دستگاه به میز منشی متصل می‌شد. در این میز نام قانونگذاران در دو ستون بله و خیر و در حروف چاپ فلزی تعبیه می‌شدند. قانونگذاران باید برای انتخاب بله و یا خیر، یک سوئیچ را بر روی دستگاه حرکت می‌دادند و جریان الکتریکی را به دستگاه موجود در میز منشی می‌فرستادند. پس از تکمیل رأی‌گیری، منشی یک قطعه کاغذ شیمیایی بر روی قسمت بالای حروف فلزی قرار می‌داد و غلتک فلزی روی آن را اجرا می‌کرد. جریان موجب ایجاد مواد شیمیایی در کاغذ برای انحلال سمتی که رأی می‌بایست ثبت شود، می‌شد. چرخ‌های «بله» و «خیر» سابقهٔ کلی رأی را نگه می‌داشته و نتایج را جدول‌بندی می‌کرده است.

یکی از دوستان ادیسون که او نیز اپراتور تلگراف بوده است، با نام دویت رابرتز دستگاه او را به قیمت ۱۰۰ دلار خرید و با خود به واشنگتن برد. اما کنگره، علاقه‌مند به هیچ‌یک از بخش‌های این دستگاه که موجب افزایش سرعت رأی‌گیری می‌شد، نشده‌بود بنابراین دستگاه اخذ رأی ادیسون جوان به قبرستان سیاسی فرستاده شد.

9- قلم استنسیل پنوماتیک

ادیسون جد تفنگ تاتو یعنی قلم استنسیل پنوماتیک را اختراع کرده‌است. در این دستگاه که ادیسون امتیاز اختراع آن را در سال ۱۸۷۶ کسب کرد، از یک نوک میله‌ای با سوزن فلزی برای سوراخ کردن کاغذ جهت چاپ اهداف، استفاده می‌شد. این دستگاه به عنوان یکی از اولین دستگاه‌هایی که توانست به‌طور مؤثر به کپی اسناد بپردازد، مهم است.

در سال ۱۸۹۱، هنرمند تاتو، ساموئل اوریلی، اولین حق‌ثبت دستگاه تاتو را دریافت کرد که دستگاه وی ظاهراً مبتنی بر همان قلم استنسیل ادیسون بوده است. ظاهراً اوریلی به تولید تنها یک دستگاه اقدام کرده که آن را نیز برای استفاده شخصی به‌کار می‌برده است. هیچ تاریخچه‌ای از فروش دستگاه او موجود نیست.

اوریلی در سال ۱۸۷۵ از ایرلند به نیویورک مهاجرت کرد. پس از این‌که او دستگاه تاتوی خود را تولید کرد، توجه زیادی به فروشگاه او در میدان چتهام شد. این دستگاه بسیار سریع‌تر نسبت به تاتوی دستی بوده است و طبق تصور استفاده‌کنندگان، نتایج تمیزتری را دربرداشت. پس از مرگ اوریلی در سال ۱۹۰۸، دانشجویی تجارت و دستگاه و کار او را در جزیره Coney تا سال ۱۹۵۰ ادامه و ترقی داد.

8- جداکنندهٔ مغناطیسی سنگ‌آهن

احتمالاً یکی از بزرگ‌ترین شکست‌های مالی حرفه‌ای ادیسون، اختراع جدا‌کننده مغناطیسی سنگ‌آهن بوده‌است. این ایده که آزمایشگاه ادیسون در طول سال‌های ۱۸۸۰ و ۱۸۹۰ در حال آزمایش و تجربهٔ آن بود، بنا داشت که با استفاده از مغناطیس به جداسازی سنگ‌آهن از سنگ معدن‌های درجهٔ پایین غیر‌قابل استفاده بپردازد. این به‌آن معنی‌است که معادن رهاشده می‌توانستند بار دیگر از طریق استخراج آهن از شن و ماسه این سایت‌ها، سودبخش باشند، در آن زمان قیمت سنگ آهن به‌صورت بی‌سابقه‌ای افزایش یافته بود.

آزمایشگاه ادیسون مشغول توسعه جداساز مغناطیسی سنگ‌آهن و کاربردی ساختن آن شد. او حق دسترسی به ۱۴۵ معدن مخروبه را خریداری کرد و یک پروژه آزمایشی را در معدن اوگدن در نیوجرسی آغاز کرد. ادیسون برای پرداخت هزینهٔ این پروژه، به‌تدریج بیشتر سود شرکت جنرال الکتریک را برای ادامهٔ کار به مصرف رسانید. اما یک مشکل مهندسی منجر به عملی‌نشدن این پروژه شد و همچنین قیمت سنگ‌آهن نیز رو به نزول رفت که این مسائل منجر به دست‌کشی ادیسون از جداکنندهٔ مغناطیسی سنگ‌آهن شد.

7- متر برقی

هنگامی که مشغول کار جدیدی که پیش از آن هرگز وجود نداشته، باشید (مانند ارائه خدمات برقی به شرکت‌های تجاری و منازل مسکونی)، انواع مختلفی از مسائل و مشکلات پیش می‌آیند. شما نیاز به راهی برای اندازه‌گیری مقدار مصرف مشتریان و ارائه صورت‌حساب به آن‌ها دارید.

ادیسون چنین مشکلی را با ثبت اختراع Webermeter در سال ۱۸۸۱ حل کرد. Webermeter شامل دو و یا چهار سلول الکترولیتی با بخش‌های روی (zinc) در هر دو الکترود و محلول سولفات روی است. روی از یک الکترود به دیگری در نرخی که برق استفاده می‌شود، انتقال داده می‌شود. این مترخوان سلول‌های الکترولیتی را در هر بار خواندن برای سنجش حذف‌کرده و آن‌ها را با داده‌های جدید جایگزین می‌کند.

6- روش حفظ میوه‌ها

یکی دیگر از اختراعات ادیسون در نتیجهٔ یک کار آزمایشگاهی با لوله‌های خلأ شیشه‌ای در توسعه لامپ‌های رشته‌ای، اتفاق افتاد. در سال ۱۸۸۱ ادیسون امتیاز اختراع روشی برای حفظ و نگه‌داری میوه‌ها، سبزیجات و یا دیگر موادآلی را در یک ظرف شیشه‌ای، ثبت کرد. شیشه با مواردی که قصد نگه‌داری و حفظ آن‌ها را داریم، پر شده و سپس تمامی هوا از آن توسط یک پمپ هوا مکیده می‌شود. لوله شیشه‌ای با قطعه شیشه‌ای دیگری مهر و موم می‌شود.

کاغذ موم از دیگر اختراعات مربوط به موادغذایی، اغلب به ادیسون نسبت داده می‌شود، اما این محصول در فرانسه و در سال ۱۸۵۱ یعنی زمانی‌که ادیسون تنها یک کودک بوده است، اختراع شد. ادیسون نیز از کاغذ موم در کار ضبط صدای خود استفاده کرد که ممکن است همین امر موجب شروع این قصه شده باشد.

5- خودروی الکتریکی

ادیسون معتقد به تأمین قدرت خودروها با استفاده از الکتریسیته بوده است، و در سال ۱۸۹۹ شروع به توسعه باتری‌های قلیایی که بتوانند قدرت آن‌ها را تأمین کنند، کرد. و در این راه به موفقیت‌هایی نیز رسید: در سال ۱۹۰۰ حدود ۲۸ درصد از بیش از ۴۰۰ خودروی تولید شده در آمریکا با انرژی الکتریسیته کار می‌کردند. هدف ادیسون ایجاد باتری‌ای بود که بتواند تا ۱۰۰ مایل را بدون شارژ دوباره طی کند. ادیسون از این پروژه پس از حدود ۱۰ سال صرف‌نظر کرد زیرا فراوانی بنزین، وجود خودروهای الکتریکی را بحث‌برانگیز می‌کرد.

اما فعالیت ادیسون بیهوده نبود، باتری‌های ذخیره‌ساز به سودآورترین اختراع او تبدیل شد و در نورافکن‌های معدن‌چیان، سیگنال‌های راه‌آهن و بویه‌های دریایی به‌کار برده شد. یکی از دوستان او با نام هنری فورد، همچنین از باتری‌های ادیسون در مدل Ts خود استفاده نمود.

4- خانهٔ بتنی

جادوگر منلوپارک با قانع نبودن به بهبودبخشی نسبی زندگی آمریکایی‌ها به وسیلهٔ لامپ‌های الکتریکی، فیلم‌ها و گرامافون‌ها، در اوایل قرن بیستم به از میان‌بردن محله‌های فقیرنشین شهر و به‌کارگیری مرد کارگر هر خانه برای ساخت خانه‌های ضدآتش که می‌شد در مقیاس انبوه و با قیمت ارزانی آن‌ها را ساخت، تصمیم گرفت. و آن خانه‌ها از چه چیزی ساخته می‌شدند؟ از بتنی که البته از مواد شرکت سیمان پورتلند ادیسون عرضه می‌شد، استفاده می‌کرد. ادیسون با تربیت این طبقهٔ کارگر، اعلام کرده بود که در صورت موفقیت این سرمایه‌گذاری، هیچ سودی دریافت نخواهد کرد.

برنامه ادیسون این بود که بتن را به قالب‌های چوبی بزرگ در اندازه و شکل خانه‌ها بریزند، تا این عمل منجر به سفت‌سازی بتن، حذف استخوان‌بندی و چارچوب و در نهایت ایجاد یک خانهٔ بتنی به‌همراه قالب‌ریزی و سازه‌های تزئینی، لوله‌کشی و حتی وان حمام شود. ادیسون گفته بود که این خانه‌ها به قیمت ۱۲۰۰ دلار به فروش می‌روند که حدود یک‌سوم قیمت یک خانهٔ معمولی به‌طور معمول ساخته‌شده در آن زمان بوده‌است.

اما در حالی‌که سیمان پورتلند ادیسون در سال ۱۹۰۰ در رونق ساخت‌وساز بسیاری از ساختارهای اطراف شهر نیویورک مورد استفاده قرار گرفت، ایدهٔ خانهٔ بتنی او هرگز اجرا نشد. قالب و تجهیزات مورجهانز برای این خانه‌ها، نیاز به یک سرمایه‌گذاری عظیم مالی داشت که سازندگان کمی قادر به تأمین آن بودند. تصور از مشکلات دیگر بود، خانواده‌های زیادی خواهان این ننگ اجتماعی انتقال به خانه‌ای که برای مردم محلات فقیرنشین در نظر گرفته شده بود، نبودند. از دیگر عامل‌های عدم تولید آن می‌توانست این باشد که این خانه‌ها بسیار ساده و زشت بودند. در سال ۱۹۱۷، شرکتی که عمدتاً توسط دوستان ادیسون اداره می‌شد، به ساخت ۱۱ خانهٔ بتنی در نیوجرسی اقدام کردند، اما سود خوبی از آن دریافت نکرده و بنابراین به این‌کار ادامه ندادند.

آیا می‌دانید ادیسون برای مبلمان چنین خانه‌های بتنی چه چیزی را در نظر داشت؟ به ادامه این مطلب برای فهمیدن این‌که چرا مخترعان نمی‌توانند طراحان داخلی خوبی به‌حساب بیایند، توجه نمایید.

3- اثاثیهٔ بتنی

چرا یک زوج جوان باید برای خرید مبلمانی که تنها چند دهه عمر می‌کند، هزینه زیادی صرف کنند؟ ادیسون پیشنهاد کرده بود که تنها با نیمی از این هزینه، این زوج‌ها می‌توانند خانه‌ای پر از مبلمان بتنی که تا زمان بی‌نهایتی دوام خواهند داشت، دستیابی داشته باشند. این مبلمان ساخته‌شده از فوم آغشته به هوا دارای وزنی تنها یک‌ونیم برابر مبلمان چوبی بوده‌اند. ادیسون ادعا می‌کرد که می‌تواند کل فضای یک خانه را تنها با کمتر از ۲۰۰ دلار مبلمان کند.

در سال ۱۹۱۱ کمپانی ادیسون یک پیانو، وان‌حمام و قفسه‌ای برای قرار دادن گرامافون‌های ادیسون، قالب‌دهی کرد. آن‌ها قفسه گرامافون را در سراسر کشور به عنوان تبلیغات تجاری عرضه کردند، و ادیسون برچسب‌هایی را بر روی بسته‌بندی آن‌ها با مضمون درخواست از شرکت‌های باربری جهت حمل محکم آن‌ها، ضمیمه کرد. این قفسه‌ها در شهر نیویورک و در نمایشگاه سالانهٔ صنعت سیمان رونمایی شد اما ادیسون در آن حضور پیدا نکرد، و از این رو دیگر خبری از این قفسه‌ها شنیده نشد.

2- گرامافون برای عروسک‌ها و یا سایر اسباب‌بازی‌ها

هنگامی‌که ادیسون حق‌ثبت اختراع گرامافون خود را دریافت کرد، شروع به اختراع شیوه‌هایی برای استفاده از این محصول گرفت. یک ایده که برای اولین‌بار در سال ۱۸۷۷ و در یک یادداشت آزمایشگاهی به‌آن اشاره شد اما تا سال ۱۸۹۰ اختراع نشد، مینیاتوری و کوچک‌سازی این گرامافون‌ها و قرار دادن آن در یک عروسک و یا سایر اسباب‌بازی‌ها بود تا به این بازیچه‌ها قابلیت صوتی داده شود. گرامافون ضمیمه‌شده، در یک پوشش قلعی قرار گرفت و در قفسهٔ سینهٔ عروسک تعبیه شد، سپس بازو و پاهای از پیش‌ساخته‌شده به آن متصل شد و همچنین یک سر عروسکی که در آلمان تولید شد، به آن وصل شد. این عروسک‌های سخن‌گو با قیمت حدود ۱۰ دلار به فروش رسید. در کارخانه از دختران کوچک و ضبط صدای آن‌ها و ثبت آهنگ‌ها و شعرهای کودکانه بر روی استوانه‌های مومی، برای صدای این عروسک‌ها استفاده می‌شد.

متاسفانه ایدهٔ عروسک‌های سخنگو به مراتب جلوتر از تکنولوژی مورجهانز برای اجرای آن بود. ضبط صدا در مراحل ابتدایی خود قرار داشت و صدای خش‌خش موجود در ضبط‌های اولیه بسیار آزاردهنده بوده‌است. یکی از مشتریان در این مورد گفته بود: «صدای این هیولاهای کوچک برای شنیدن بسیار ناخوشایند است.» بسیاری از عروسک‌ها اصلاً دارای صدایی نبودند و یا صدای آن‌ها به حدی ضعیف بود که قابل شنیدن نبود. شکل شکنندهٔ این عروسک‌ها نیز از مکانیزم ظریف آن‌ها در برابر تکان‌دادن و ضربت محافظت نمی‌کرد.

1- تلفن ارواح

با توجه به ایدهٔ تلفن و تلگراف، ادیسون در اکتبر ۱۹۲۰ اعلام کرد که در حال کار بر روی دستگاهی جهت برقراری ارتباط با جهانی ارواح است. پس از جنگ‌جهانی اول، اعتقاد به عالم ارواح دوباره تقویت شد و بسیاری از مردم امیدوار بودند که علم بتواند وسیله‌ای برای دستیابی به ارواح مردگان آن‌ها، ایجاد کند. مخترعی که خود اعتقادی به وجود خدا نداشت و بارها اعلام کرده بود که حتی نمی‌داند که آیا جهان ارواحی وجود دارد یا خیر، اما از این ایده خود در مجلات مختلف سخن گفت و برای نیویورک‌تایمز نیز شرح داد که دستگاه او قادر به اندازه‌گیری آن‌چه را که وی به عنوان واحدهای زندگی، که از طریق جهان پس از مرگ پراکنده می‌شود، نیز است.

ادیسون با مخترع انگلیسی سر ویلیام کوک، که ادعا می‌کرد که می‌تواند به تصویربرداری از ارواح بپردازد، در ارتباط بود. این عکس‌ها ظاهراً موجب تشویق ادیسون شد اما او هرگز به معرفی دستگاهی که می‌گفت می‌تواند با مردگان ارتباط برقرار کند، نپرداخت و پس از مرگ خود او در سال ۱۹۳۱، هیچ دستگاهی یافت نشد. بسیاری بر این باورند که او فقط یک شوخی با گزارشگران کرده بود.

برخی از مردم نیز ادعا می‌کنند که در یک جلسهٔ احضار ارواح در سال ۱۹۴۱، روح ادیسون به شرکت‌کنندگان گفت که سه تن از دستیاران او این برنامه‌ها را در اختیار دارند. این دستگاه بنا به گزارش‌ها پس از آن ساخته‌شد اما کار نکرد. بعدها در جلسهٔ دیگری، ادیسون ظاهراً بهسازی‌هایی را پیشنهاد کرد. مخترعی با نام جی.گیلبرت رایت به کار بر روی این دستگاه تا زمان مرگ خود در سال ۱۹۵۹ پرداخت اما تا جایی‌که می دانیم، هیچ‌گاه از آن برای تماس با ارواح استفاده نکرد.