۱۰ تا از خطرناک‌ترین آزمایش های نظامی تاریخ!

ارتش آمریکا سال‌هاست که در بخش تکنولوژی، تسلیحات نظامی و تحقیق و توسعه پیشگام بوده است. با پیشرفت روزافزون علم و فناوری، پروژه‌های بسیار خطرناکی در سازمان‌های نظامی دنیا شکل می‌گیرد. با در نظر گرفتن جنبه‌های خوب این آزمایش ها، بعضی از کشورها برای به پیش بردن اهداف مورد نظرشان خط قرمزهای اخلاقی و انسانی را رعایت نمی‌کنند. در بسیاری از این آزمایش‌ها از سربازهایی استفاده می‌شد که گاهاً مرگ آنها را در پی داشت. در زیر به ۱۰ مورد از این آزمایش‌های نظامی اشاره می‌کنیم.

10- سوپر سربازها

شاید دست یابی به دانش ساخت سوپر سربازها با توانایی‌های فوق العاده زیاد طول نکشد. آژانس تحقیقات پیشرفته دفاعی ایالات متحده (DARPA) تحت پروژه‌ای با نام Inner Armor در حال کار کردن روی این امر است. فرض کنید سربازی تربیت شود که برخی از خصوصیات و توانایی‌های حیوانات را داشته باشد. توانایی‌هایی از جمله هماهنگ سازی بدن با شرایط ارتفاعات زیاد همانند غازهایی که تا ۳۴ هزار پا از سطح زمین ارتفاع می‌گیرند. دانشمندان حتی در حال بررسی شیرهای دریایی هستند. این شیرهای دریایی به هنگام فرو رفتن در اعماق دریاها، به طور جالب جریان خون را از اعضای غیر ضروری قطع می‌کنند تا به این ترتیب مصرف اکسیژن کاهش یابد. هدف از این پروژه ساخت و تربیت سربازان همه فن حریف و ضد ضربه است. سربازانی که بتوانند در مقابل بیماریهای واگیردار، حملات شیمیایی، بیولوژیک، رادیواکتیو، شرایط دمایی و ارتفاعی سخت و موقعیت‌های طبیعی طاقت فرسا، از خود استقامت نشان دهند.

9- سربازان ۲۴ ساعته

شاید خواب را بتوان بزرگترین دشمن یک سرباز به حساب آورد. بسیاری از عملیات در هنگام شب و موقعی که سربازان در خواب به سر می‌برند، صورت می‌پذیرد. در همین راستا نیز ارتش کشورهای مختلف از موادی چون آمفتامین‌ها برای افزایش سطح هوشیاری سربازان استفاده می‌شود. به تازگی نیز از داروهایی با نام تجاری Provigil استفاده می‌شود که بدون ایجاد بیماری برای افراد، باعث می‌شود تا آنها بتوانند به طور پشت سرهم تا ۴۰ ساعت بیدار بمانند. با این وجود آژانس تحقیقات پیشرفته دفاعی ایالات متحده (DARPA) در حال کار روی روش‌های جدیدتری برای جلوگیری از خواب سربازان است. یکی از این روش‌ها Transcranial Magnetic نام دارد که به وسیله تجهیزات الکترومغناطیس صورت می‌پذیرد.

8- نیروهای ماوراءالطبیعه

شاید اعتباری که مردم برای سایر پزشکان در نظر می‌گیرند به اندازه اعتباری که برای روان شناسان در نظر دارند نباشد، اما پنتاگون در بین سال‌های ۱۹۷۲ تا ۱۹۹۶ مبلغی بالغ بر ۲۰ میلیون دلار روی طرح‌های خاص آنها هزینه کرد. یکی از مهمترین این آزمایش‌ها بررسی نیروی ماوراءالطبیه و افرادی بود که از راه دور می‌توانستند به دیدن اجسام و اتفاقات بپردازند. به این افراد Remote viewer می‌گفتند. این افراد می‌توانستند با تمرکز به دیدن مکان‌هایی بپردازند که تا به حال به آنجا نرفته‌اند. اماکنی چون تاسیسات هسته‌ای و یا پایگاه‌های نظامی کشورهای خارجی. از این اطلاعات سپس استفاده‌های نظامی می‌شد. هرچند به دلیل تنافضات به وجود آمده با نتایج جاسوس‌های نیروهای اطلاعاتی، اختلافاتی بین سران به وجود آمد و در نهایت منجر به توقف انجام این گونه پروژه‌ها از جمله پروژه‌های Grill، Flame و Star Gate شد. در سال ۲۰۰۲ نیز CIA اسناد این تحقیقات را از حالت طبقه بندی شده خارج و در اختیار رسانه‌ها قرار داد.

7- گاز اعصاب

تهدیدات ناشی از جنگ‌های شیمیایی و بیولوژیک، وزارت دفاع ایالات متحده را بر آن داشت تا در بین سال‌های ۱۹۶۳ تا اوایل دهه ۱۹۷۰ اقدام به انجام پروژه‌ای با نام Project ۱۱۲ نماید. در این پروژه روی برخی از کشتی‌های جنگی و صدها نفر از سربازان نیروی دریایی گازهای خطرناکی چون سارین و VX پاشیده شد تا به این وسیله کارایی روش‌های پاکسازی و اقدامات ایمنیِ در پیش گرفته شده مورد بررسی قرار بگیرند. پنتاگون تا سال ۲۰۰۲ حرفی از این پروژه به میان نیاورد تا این که در آن سال انجمن بازنشستگان نیروهای مسلح اقدام به بررسی اثرات مخرب این آزمایش‌ها روی کهنه سربازان پرداخت. این پروژه تنها یکی از ده ها و یا شاید صدها آزمایش مشابهی بود که ارتش ایالات متحده در مورد گازهای کشنده از جمله گاز خردل انجام داد.

6- داروهای توهم زا

بر اساس آمار سرشماری ملی سال ۲۰۰۶ در ایالات متحده حدود ۳۵ میلیون نفر از افراد ۱۲ سال به بالا حداقل یکبار از داروهای توهم زا استفاده کرده‌اند. مواد مخدری چون ماری جوآنا، LSD و PCP فقط مورد استفاده افراد معتاد کوچه و خیابان نیستند و محققان نیز فکر استفاده از آنها علیه نیروهای دشمن افتاده بودند. روی گروهی از داوطلبان ارتش ایلات متحده در بین سال‌های ۱۹۵۵ تا ۱۹۷۲ این داروها مورد آزمایش قرار گرفتند و نتیجه آن شد که استفاده از آنها به عنوان سلاح کارایی چندانی ندارد. با این وجود ارتش اقدام به تولید گلوله‌های توپ با استفاده از ماده Quinuclidinyl Benzilate نمود. این ماده در آزمایش‌های صورت گرفته، باعث به خواب رفتن افراد (و یا حالتی شبیه خواب) برای چند روز می‌شد. در سال ۱۹۸۱ آکادمی ملی علوم ایالات متحده اعلام نمود در آزمایش‌های انجام شده هیچ مورد بیماری‌ای برای داوطلبان گزارش نشده است. در سال ۲۰۰۷ بود که دکتر جیمز کچام در کتابی با عنوان «جنگ شیمیایی: رازهای فراموش شده» به انتشار اسناد و نتایج این تحقیقات پرداخت.

5- پرش با سرعت صوت

وقتی دانشمندان نیروی هوایی ارتش ایالات متحده قصد داشتند اثرات سقوط آزاد از ارتفاع زیاد را روی بدن خلبانان مورد بررسی قرار دهند، به سراغ سروان «جوزف کیتینگر» رفتند. این خلبان که به عنوان مدیر تیم پرش مشغول به فعالیت بود، در دهه ۱۹۵۰ بارها به انجام این آزمایش پرداخت. وی هربار با بالن‌های مخصوص به ارتفاع چند ده هزار پایی می‌رفت و به سقوط آزاد می‌پرداخت. او در روز ۱۶ آگوست ۱۹۶۰ در یکی از صحراهای نیومکزیکو به ارتفاع ۱۰۲ هزار و ۸۰۰ پایی (حدود ۳۲ کیلومتر) رفت و خود را پایین انداخت. در این آزمایش سرعت وی به ۹۸۹ کیلومتر بر ساعت رسید که با سرعت ۱۲۲۵ کیلومتر بر ساعت صوت تفاوت چندانی ندارد. در این ارتفاع وی مجبور به تحمل دمایی در حدود منفی ۷۰ درجه سانتیگراد شد.

4- آزمایش سلاح‌های بیولوژیکی

تقریباً هیچ کدام از سربازان ارتش ایالات متحده علاقه‌ای به شرکت در این آزمایش‌ها نداشتند و نمی‌خواستند با ویروس‌ها و باکتری‌های کشنده دست و پنجه نرم کنند!

اما یک گروه ۲۳۰۰ نفره از جوانان متعلق به یک فرقه مسیحیت، که به بازگشت حضرت مسیح (ع) اعتقاد دارند و به آنها گروه Seventh-Day Advantists می‌گفتند، آمادگی خود را برای این امر اعلام کردند. آن‌ها بر اساس برخی اعتقادات خود، اعلام کردند آمادگی دارند تا به جای موش‌های آزمایشگاهی، برای آزمایش واکسن‌های ضد بمب‌های بیولوژیکی مورد استفاده قرار بگیرند. در این آزمایش‌ها آنها برای روزهای متوالی دچار تب، افت شدید دمای بدن، استخوان دردهای شدید و ... شدند. اما در این پروژه که بین سالهای ۱۹۵۴ تا ۱۹۷۳ به صورت مخفیانه و با نام Operation Whitecoat در مریلند ایالات متحده صورت گرفت، کسی جان خود را از دست نداد.

3- سواری با موشک

پیش از آنکه بشر بتواند به فضا سفر کرده و زوی ماه راه برود، سرهنگ جان استپ، روی زمین، موشک سواری کرد. دانشمندان ناسا موفق به ساخت سورتمه‌های جتی شده بودند که گاه سرعت آنها به ۶۴۰ کیلومتر بر ساعت می‌رسید. آزمایش‌های اولیه که اغلب با استفاده از شامپانزه‌ها صورت می‌گرفت، اغلب نتایجی مرگبار داشت و بیشتر آنها دچار صدمه‌های مغزی می‌شدند. اما در سال ۱۹۵۴ سرهنگ «استپ» از نیروی هوایی ایلات متحده دست به آزمایشی خطرناک زد و با سوار شدن برروی چنین موشکی، رکورد سرعت ۱۰۱۷ کیلومتر بر ساعت را ثبت نمود. وی در این آزمایش‌ها نیروی بالغ بر ۳۵ برابر نیروی جاذبه زمین را روی بدن خود تجربه کرد. او که خود از افسران رسته پزشکی نیروی هوایی بود، به طور داوطلبانه ۲۹ بار در این آزمایش‌ها شرکت کرد و در این مدت چندین بار دچار بیهوشی، شکستگی دنده و استخوان دست و پاره شدن مویرگ‌های هردو چشم شد.

2- تابش پلوتونیم

زمانی که ایالات متحده در حال ساخت نخستین بمب اتمی خود بود، دانشمندان سعی داشتند تا از اثرات و خطرات پلوتونیم باخبر شوند. اولین آزمایش در روز ۱۰ آوریل سال ۱۹۴۵ با تزریق مقداری پلوتونیم به بدن یک قربانی حادثه رانندگی در «تنسی»، صورت پذیرفت. دانشمندان می‌خواستند بدانند چقدر طول می‌کشد بدن، این ماده رادیواکتیو را دفع نماید. البته این آزمایش تنها یکی از ۴۰۰ آزمایش انسانی صورت گرفته در این مورد بود. دانشمندان همچنین با تابش پرتوهای رادیواکتیو با دوزهای مختلف به بدن، سعی داشتند تا اثرات بیولوژیکی این امر را از نزدیک مشاهده کنند. این آزمایش‌های ظالمانه به کلی سری بودند تا این که در سال ۱۹۹۵ وزارت انرژی ایالات متحده اسناد آن را منتشر نمود.

1- چشمانی که در شب نیز می‌بینند

نیروی دریایی ارتش ایالات متحده در زمان جنگ جهانی دوم در حال کار روی پروژه‌ای برای افزایش قدرت دید سربازان در عملیات شبانه بود. آن‌ها می‌خواستند به این وسیله با نشانه گذاری مادون قرمز روی اهداف، بدون جلب توجه به انهدام آنها بپردازند. اما امواج مادون قرمز برای چشمان انسان قابل دیدن نیستند، به همین دلیل دانشمندان به فکر راهی برای حل این مشکل افتادند. آن‌ها می‌دانستند که ویتامین A یکی از اجزای تشکیل دهنده سلول‌های حساس به نور در چشم هستند و تصمیم گرفتند با تولید نوعی جدید از ویتامین A حساسیت این سلول‌ها را به نور افزایش دهند. به همین علت نوعی غذای خاص به افراد داوطلب داده شد و پس از چند ماه این افراد می‌توانستند در شب نیز به دیدن اجسام بپردازند. هرچند موفقیت این پروژه دیری نپایید و با اختراع دوربین‌های دید در شب، این کار به فراموشی سپرده شد. البته ژاپن نیز در همان دوران روی پروژه‌ای مشابه کار می‌کرد. آن‌ها با تغذیه خلبان خود با غذایی مخصوص، توانستند قدرت دید در شبانه آنها را تا ۱۰۰ درصد افزایش دهند.